Բարև ձեզ ես Իվետան եմ, և այսօր ես կարդացի 1 հատ գիրք անունն էլ Վիլյամ Սարոյան «Երկու արաբների պատմությունը» և նա պատմում է որ, Փառասիրությամբ ու երազանքներով տարածված մարդկանց բթամտությունը ցուցադրելու համար քեռին պատմում ինչ որ մեկին որ երկու արաբների պատմությունը, որոնցից մեկը խելացի էր, իսկ մյուսը՝ հիմար, և նրանք սար էին գնացել արջ որսալու, և համարը ասում է որ նա արդեն ծախել է նրա խփած արջին և հարցնում է խելացի-ից նա ծախել է, խելացին պատասխանում է որ Չէ, այդ մասին կմտածեմ, երբ արջին սպանած կլինեմ, բայց ինչպե՞ս է, որ այդքան համոզված ու վստահ ես, հիմարը պատասխանում է որ Նրանից է, որ ես շատ լավ եմ կրակում, արջերի հարցում շատ խելացի եմ, համ էլ հարաբերությունների մեջ խորամանկ եմ: Նրանք սարը բարձրացան, հետո ձորն իջան և իրար կորցրեցին: Հանկարծ հսկայական ժայռի ետևից հսկայական մի արջ հայտնվեց ուղիղ հիմար արաբի դիմաց, ով մի կողմ նետեց հրացանը, գետնին փռվեց և մեռած ձևացավ: Արջը մոտեցավ, ոտքից-գլուխ հոտոտեց արաբին, լիզեց-թքոտեց նրա դեմքը, ապա հեռացավ դանդաղաքայլ: Երբ արջը բավական հեռացել էր, հիմար արաբը տեղից վեր կացավ և մաքրեց-չորացրեց դեմքը: Այդ ժամանակ մյուս արաբը նրան մոտեցավ և հարցրեց որ, Արջն ականջիդ ի՞նչ ասաց, հիմարն էլ պատասխանեց որ, Հիմարը, որ արդեն ավելի քիչ էր հիմար, քան առաջ, պատասխանեց, Արջն ասաց. “Սրանից հետո մորթիս չվաճառես, մինչև որ ինձ չքերթես”: Այսօր այսքանը, Ցտեսություն:
Рубрика: մայրենի
Կախարդական Թմբուկը
Բարև ձեզ, այսօր ես կարդացի Ջոնի Ռոդարիի <<Կախարդական Թմբուկը>>: Ինձ շատ դուր եկավ այդ հեքիաթը: Մի քիչ պատմեմ, այնտեղ պատմում էր մի զինվորի մասին որը պատերազմից տուն էր վերադառնում, բշնա շատ աղքատ էր և միայն ուներ մի թմբուկ:Բայց տրամադրությունը հրաշալի էր, չէ՞ որ երկար տարիների
բացակայությունից հետո վերջապես տուն էր վերադառնում։ Դրա համար էլ չորսբոլորը հնչում
էր նրա թմբուկի ուրախ դղրդոցը. «Դըմփ-դըրը՜մփ-դը՛մփ-դը՛մփ, դը՛մփ-դըրը՜մփ-դը՛մփ-դը՛մփ»։
Քայլում էր նա ճանապարհով, մեկ էլ մի պառավի հանդիպեց։
– Է՜յ, փառապանծ զինվոր, պատահաբար մի սոլդո չե՞ս ունենա։
– Հաճույքով քեզ երկուսը կտայի, տատիկ, եթե ունենայի, բայց ոչ մի սոլդո չունեմ։
– Իսկապե՞ս չունես։
– Հենց այս առավոտյան քրքրեցի գրպաններս, բայց ոչինչ չգտա։
– Իսկ դու մի անգամ էլ նայի՛ր, լա՜վ փնտրիր։
– Գրպանո՞ւմս։ Լա՛վ, կփնտրեմ, եթե ուզում ես, բայց վստահ եմ, որ… վա՜յ, էս ի՞նչ բան է…
– Սոլդո, տեսնո՞ւմ ես, ուրեմն կա։
– Երդվում եմ, որ չգիտեի այդ մասին։ Հրաշալի է։ Վերցրո՛ւ, տատի՛կ, այն քեզ երևի ավելի
շատ է պետք։
– Շնորհակալ եմ, զինվոր,- ասաց պառավը,- փոխարենը ես էլ քեզ մի բան կտամ։
– Իսկապե՞ս, բայց ինձ ոչինչ պետք չէ։
– Քեզ մի փոքրիկ կախարդանք կնվիրեմ։ Ուշադի՛ր լսիր։ Ամեն անգամ, երբ հնչի թմբուկդ,
բոլորը կսկսեն պարել։
և սա դեռ առաջին մասն է, ինձ առաջին մասը շատ դուր եկավ, շուտով կպատմեմ 2 հատվածի մասին:
Եղեգնուհին
- Բառարանի օգնությամբ բացատրիր եղեգնուտ, աներևույթ, անմատչելի բառերը։
եղեգնուտ-եղեգնուտի
աներևույթ-Անծանոթ
անմատչելի-անառիկ
- 2. Պարզ նախադասություններով ներկայացրու 1-ին հատվածում նկարագրված դեպքերի հաջորդականությունը։
- ա) Մի թագավոր էր ապրում աշխարհում։
- բ) Որոշեց որդուն ամուսնացնել։
- գ) գնաց որդու ուզած հարսնացուին գտնելու դ) գտավ
- Վերնագրիր հատվածը։
{Անհասկանելի Ցանկություն}
Հնարագետ ջուլհակը 3-րդ հատված
- Ինչպե՞ս թագավորը պատժեց իր գիտնականներին, դու ի՞նչ կանեիր նրա փոխարեն։
Հեռացրեց աշխատանքից: Ես էլ նույն պես կանեի, և կգտնեի ավելի խելացի գիտնականների
- Ի՞նչ կանեիր դերվիշի փոխարեն, կշարունակեի՞ր պայքարել։
Ես չէի շարունակի պայքարել
- Թվարկիր հերոսներին, նրանց բնութագրիր մեկ դիպուկ բառով։
Դերվիշ-չար, գիտնականներ- ալարկոտ, թագավոր-անճարջուլհակ-հնարագետ
- Քեզ դուր եկած հատվածը պատմիր։
Թագավորը խոսեց ջուլհակի հետ և հասկացավ, որ նա շատ խելացի է և ինքը կարող է պատասխան տալ դերվիշի հարցին: Թագավորի գիտնականները եկան ջուլհակի մոտ, որպեսզի խորհուրրդ հարցնեն: Նա գիտնականներին ասաց, որ պետք է երեք բան պիտի գտնի՝ ոսկի ձու ածող հավ, անմահական սխտոր, կախարդական գավազան: Որի համար նա պահանջեց երեք գլխարկ ոսկի: Նա վերձրեց իր գավազանը, ոտքը կոտրած մի հավ և հոտած սխտոր: Նա եկավ իր գավազանով կիսեց շրջանը և դերվիշի հետ նստեց մևնույն շրջանի մեջ իր մասում: Դերվիշը բարկացավ և սոխ հանեց, որին ջուլհակը պատասխանեց սխտորով, դերվիը կորեկ լցրեց, ցույց տալու համար, որ ինքը շատ մեծ զորք ունի, իսկ ջուլհակը իր հավին հանեց, որը կերավ իր կորեկը: Դերվիշը պարտված զգաց իրեն և գնաց:
- Ի՞նչ սովորեցիր այս պատմությունից։
Որ պետք է բարի լինել մարդկանց:
Հարցեր Հնարագետ ջուլհակը 3 հատված
Իմ հարցերը
1.Դուրս գրիր անծանոթ բառերը
2.Թվարկիր ինչ իրեր են պետք Ջուլհակին գործ անելու համար
3.Քանի հերոս կար 3 հատվածում
4.Մտածում էս ինչին ջուլհակը ինչին կօգտագործի իր ոսկիները
5. Ներկիր հատվածը
Հնարագետ ջուլհակը մաս 1
Շահ-Աբասի ժամանակ հեռու աշխարհից դերվիշի հագուստով մի մարդ է գալիս Սպահան քաղաքը։ Քաղաքի ընդարձակ հրապարակի մեջ այդ դերվիշը մի մեծ շրջան է քաշում փայտով, ինքն էլ կշտին նստում լուռ ու մունջ։ Անցուդարձ անողները նայում են և զարմանալով հարցնում, թե՝ դու ո՞վ ես, այս ի՞նչ բան է, որ դու քաշել ես. արդյոք մի թալիսման չէ՞ սա, և մեզ համար բարի՞, թե՞ չար թալիսման է… Դերվիշը բնավ չի խոսում։ Ամբողջ քաղաքը վարանման մեջ է ընկնում, թե՝ սա ի՞նչ կնշանակե արդյոք։ Վերջը իմաց են տալիս Շահ-Աբասին, թե՝ այսպիսի մի դերվիշ է եկել…
Շահ-Աբասը իր գիտնականներից մեկին ուղարկում է, որ տեսնե ի՞նչ բան է, ի՞նչ է դերվիշի ուզածը, ինչո՞ւ է ժողովրդին սարսափի մեջ գցել։
Գիտնականը գնում է և ասում դերվիշին. — Ո՛վ մարդ, ես հասկանում եմ քո միտքը։ Քո շրջանը նշանակում է երկինք։ Դատարկ է մեջը։ Այդ նշանակում է, որ դու ուզում ես երկինքը կապել, որ ոչ մի ամպ չլինի այնտեղ, որ է՛լ անձրև չգա, սով ընկնի մեր աշխարհքը։ Գիտե՛մ, գիտե՛մ, որ դու կարող ես այդ բոլորն անել, բայց խղճա՛ մեզ, այդպես բան մի՛ անիլ, ինչ որ ուզես՝ քեզ կտա թագավորը…
Դերվիշը բնավ չխոսեց և գիտնականի երեսին անգամ չնայեց։ Բայց ժողովուրդը, լսելով գիտնականի բացատրությունը, ավելի մեծ երկյուղի մեջ ընկավ։ Էլ չէին ասում, թե՝ գուցե սխալ էր գիտնականի բացատրությունը, այլ դրա հակառակ՝ լուն ուղտ շինելով, պատմում էին իրար, թե. «Բա չե՞ք ասիլ, դերվիշը մի ամենազոր մարդ է, այսինչ երկրում հեղեղ և կարկուտ է թափել, բոլոր բնակիչներին կոտորել, այնինչ տեղ յոթը տարի շարունակ կապվել է երկինքը, ոչ մի կաթիլ անձրև չի եկել, սով է ընկել երկիրը, բոլորեքյանք կերել են միմյանց…»։ Մյուս օրը Շահ-Աբասն ուղարկեց մի ուրիշ գիտնական։
— Գիտե՛մ, գիտե՛մ, ով ես դու, մա՛րդ Աստուծո,— ասում է գիտնականը։— Քո շրջանը նշանակում է երկիրս։ Դատարկ է մեջը։ Դրանով ուզում ես ասել, որ ժանտախտով պիտի դատարկես մեր երկիրը։ Խնայի՛ր մեզ. խնայի՛ր, ի սեր Ամենակալին, այդպես բան մի՛ անիլ, ինչ որ ուզենաս՝ քեզ կտանք։
Դերվիշը դարձյալ մնաց լուռ։ Ավելի ևս սաստկացավ ժողովրդի երկյուղը, և նորանոր առասպելներ տարածվեցին քաղաքի մեջ։
Բոլոր գիտնականները հաջորդաբար գնացին դերվիշի մոտ, և բոլորն էլ, ունքը շինելու տեղ, աչքն էլ հանեցին, փոխանակ ժողովրդի կասկածը փարատելու, նրան ավելի երկյուղի ու սնահավատության մեջ գցեցին։
- Ինչո՞ւ են մարդիկ այդպես վախենում դերվիշից։
Որովհետև Դերվիշը անսովոր բաներ էր անում
- Քո կարծիքով ի՞նչ էր մտածում դերվիշը, պատասխանդ պատճառաբանիր։
Դերվիշը մտածում էր որ, գալով քաղաք պետք է քաղաքը վերացնի կեղտերից և աղբերից, ուստի, նա գալով քաղաք շրջանը գծում էր որ իր տարածքը մաքուր լինի և քիչ-քիչ մաքրի աղբերը բոլոր փողոցներից և բակերից:
- Վերնագրիր հատվածը։
Դերվիշի բնակչությունը
Ծույլ տղա
Հատկանիշներ: ծույլ, բոբիկ,տաք-տաք,մեծ, ամեհի, մաքուր, ծալպատակ,քաշ գցած, բարձր,լավ, հեշտ, ամենից հեշտ:
Գործնական Քերականություն
Քույր-մեծ, գեղեցիկ, բարձրահասակ, թույլ
եղբայր-փոքր, ցածրահասակ, ուժեղ, միամիտ
մայր-ուրախ, սիրուն, բարի, աշխատասեր
հայր-հզոր, հարուստ, հաջողարակ, առողջ
տատիկ-զվարդ, հոգատար, հետաքրքրասեր
պապիկ-ծեր, զինվորական, ագահ
Սրտային, վախկոտ, քարային, մայրական, երկնքային, արևային, փայտային, լեռնային, փողոցային, երկաթյա, օդային, ծաղկային, եղբայրական, ոսկյա, արծաթյա, ծովային,Ամերիկյան, Ֆրանսիայում, Գերմանական:
Խոտավետ,Լեռնային,Հավերժական,Կենդանական,Բարձր,Վայրի,Մորուքավոր,Անմատչելի,Մշուշապատ
Լայնահուն,Հորդահոս,Կարկաչուն,Արագավազ,Սառնորակ,Զուլալ,Տարբեր,Ամենախոր,Անուշահամ,Բարձր,Կապույտ,Մաքուր,Թափանցիկ,Արևմտյան,Հանդարտ,Հարուստ,Լեռնային,Գեղատեսիլ,Ամենամեծ,Սքանչելի,Գողտրիկ,Վճիտ
Ծաղիկները հեզ թեքվում են քամու օրորի տակին
Եվ լսում նրա հեռվիցը բերող երգը տխրագին…
Քամին ծաղկունանց շուրթերն է դողդոջ շոյում, գուրգուրում
Եվ լուռ գուրգուրում, թե հեռուներում ինչպես են սիրում…
Եվ այս ամենը կատարվում է միշտ իրիկնաժամին,
Երբ որ տրտում են հեզ ծաղիկները ու մեղմ է քամին:
Չարենցյան Բառարան
տխրագին- Շատ տխուր
ծաղկունանց- Ծաղիկներ արձակած
գուրգուրում-փաթաթվել
իրիկնաժամին-երեկոյան ժամանակ
տրտում-Տրտմությամբ լցված
Եղիշե Չարենց Գրական անուն
Բոլորը կհարցնեն թե ինչու է Եղիշե Չարենց եթե նրա ազգանունը Սողոմոնյան է:Գրված է որ նրա Ազգանունը այդպես էն դրել որովհետև երբ նա փոքր է նա շաա՜տ չար էր:Նրան այնքան են չար ասել, որ Չարենց էլ մնացել է։Բանաստեղծի կողմից վկայել է, որ Չարենց անունն առաջացել է Ալեքսանդր Պուշկինի «Անչար» ոտանավորի հնչյունական տեղաշարժերի արդյունքում, անչարը ծառատեսակ է, որ աճում է անապատում, և որի արմատները թույն են արտադրում։
Իվետա Ավետիսյան 